بازی از نیازهای مهم و اساسیترین فعالیت کودک میباشد که در عین سرگرم کردن وی کارکردهای مهم دیگری را دارا است. هر یک از این کارکردها به جنبههایی از زندگی کودک مربوط میشود که وی را برای ورود به زندگی بزرگسالی آماده میسازند. از این لحاظ شرایط بازی، آزادی کودک در بازی، اسباب بازیهای مورد استفاده او و مدت زمانی که وی به بازی اختصاص می دهد، اهمیت شایان توجهی دارد.
خیلی از آموزشهای تربیتی را میتوان در میان بازیها به کودک نشان داد و حتی از خلال بازیها میتوان به شرایط عاطفی وی، احساسات، افکار و انگیزههای درونیاش پی برد. بنابراین، بسیار لازم است که مربیان به اهمیت بازی در زندگی کودکان توجه داشته و شرایط مناسب را برای بازیهای مناسب فراهم سازند.
شرکت مناسب والدین در بازیهای کودکان موجب مستحکمتر شدن رابطه والد و فرزندی میشود؛ در عین حال موقعیت مناسبی پیش میآید که والدین به تربیت فرزند بپردازند و نکات تربیتی را در خلال بازی به او آموزش دهند. پدر و مادر تعیین کننده نوع و شیوه بازی کودک نیستند؛ در این بازیها والدین نباید خواست و اراده خویش را به فرزندشان تحمیل کنند؛ ولی بهتر است شرایط سالم را برای بازی فراهم سازند، خود به عنوان هم بازی در آن شرکت داشته باشند و اجازه دهند کودک با قدرت خلاقیت خود بازی را اراده کند.
والدین در حین بازی باید به نحوه ادای کلمات، رفتارها و برخوردهای خود دقت نمایند؛ چرا که کلمات و برخوردها، آینه تمام نمای طرز حرف زدن و برخورد کردن آنان و معلمان کودک است. تجربه ثابت کرده کودک بیش از هر کس از والدین و معلمان خویش تأثیر میگیرد و نیمی از دنیای او در آرزوی تبدیل شدن به پدر و مادر یا معلم خود سپری میشود. از نظر کودک، کاملترین و قدرتمندترین افراد، والدین و معلمها هستند. اگر نکته منفی را در رفتار فرزند خود مشاهده کردید، در برخورد خود جست و جو کنید.